Erkenning vluchteling wegens slavernij in Mauritanië
De Raad voor Vreemdelingenbetwistingen erkende een vrouw als vluchteling, omdat zij in Mauritanië het slachtoffer was van slavernij (RvV 122.111, van 3 april 2014). Ze werd geboren als slavin en bleef haar hele leven bij dezelfde meester wonen, tot iemand haar hielp te vluchten.
Het CGVS besliste dat haar verhaal ongeloofwaardig was omdat haar verklaringen over slavernij stereotiep waren, omdat ze geen details kon geven over de familie van haar meester en omdat haar verklaringen over haar identiteit niet overeenkwamen met de gegevens op haar identiteitskaart. Bovendien verwees het CGVS naar landeninfo waaruit blijkt dat slavernij sinds enige tijd strafbaar is in Mauritanië, waardoor ze – als ze al slaaf geweest zou zijn – gewoon de hulp van de overheid had kunnen inroepen.
RvV arrest 122.111 van 3 april 2014
De RvV stelt dat het CGVS geen rekening heeft gehouden met haar profiel (het feit dat ze analfabete is en als slaaf nooit naar school is gegaan) in de manier van interviewen, en dat er geen belangrijke tegenstrijdigheden te vinden zijn in haar verhaal. Ze kon volgens de RvV wel voldoende uitgebreid vertellen en de kleine onduidelijkheden die overbleven, werden in het verzoekschrift voldoende plausibel uitgeklaard volgens de rechter. De RvV is daarop ten rade gegaan in de landeninfo van het administratief dossier (het CEDOCA-rapport van het CGVS) en die aangeleverd door de advocaat van mevrouw. Daaruit blijkt volgens de RvV duidelijk dat er nog steeds slavernij is, ondanks het verbod, en dat de overheid niet altijd effectieve bescherming biedt. Ook wordt slavernij vaak niet aangegeven uit angst voor represailles van de meesters. Bovendien is de taal die mevrouw spreekt, de etnie waartoe ze behoort (harratine: een kaste van slaven), de omschrijving van haar meester en de plaats waar zij vandaan komt, consistent met deze objectieve landeninformatie.
De RvV komt tot de conclusie dat deze vrouw vervolging vreest op basis van het behoren tot een sociale groep en dat zij hiervoor geen bescherming kan krijgen van de overheid.