Samenvatting
De vraag stelt zich of, gezien de huidige wetgeving, een verbod gegeven aan het OCMW om tussen te komen in de situatie van een familie met minderjarige kinderen, geen schending inhoudt van het kinderrechtenverdrag. De ouders hadden in dit geval geen persoonlijk recht op steun omdat ze onwettig in België verbleven. Ze konden hun kind(eren) ook niet voorzien in elementaire noden. Gezien de huidige wetgeving moet Fedasil zorgen voor de opvang van families met minderjarige kinderen in onwettig verblijf. Het OCWM moet de minderjarige voorstellen om zich naar een opvangcentrum te begeven. De aanvraag gebeurt op het OCMW van de gewoonlijke verblijfplaats en het OCWM moet de ouders van het kind ook informeren over de mogelijkheid om hun kind te vergezellen. Het Hof stelt vast dat de wetgever geen overgangsmaatregelen heeft getroffen voor de periode tussen de aanvraag en de effectieve plaatsing in een opvangcentrum. Het Hof meent dat het OCMW in de tussenperiode verantwoordelijk blijft voor de opvang van de familie. Als Fedasil weigert het kind ten laste te nemen bij gebrek aan opvangcapaciteit, valt het kind terug op het recht op sociale steun om zo menswaardig te kunnen leven in overeenstemming met het kinderrechtenverdrag. Het voordeel moet doorwegen naar het kind. In zo’n situatie kan men niet spreken van overmacht of van een uitzonderlijke situatie die iedere vorm van hulp onmogelijk maakt. Het wordt niet tegengesproken dat het OCMW van 1 februari tot en met 26 april 2010 sociale bijstand moest verschaffen. Het feit dat de betrokkenen daar hun aanvraag hebben gedaan omdat ze wisten dat de opvangplaatsen van Fedasil vol zaten, doet hieraan geen afbreuk. In dit geval neemt Fedasil maar positie in op 21 mei 2010 in verband met de fax van 19 mei van het OCMW aan Fedasil. Het OCMW moet tussenkomen tot en met 18 mei 2010 en niet maar tot 26 april omdat het niet vaststaat of het OCMW het dossier wel goed verstuurd heeft op 26 april. Voor de periode die volgt, moet het OCMW,
