Samenvatting
Ten onrechte werd de Belgische Staat, vertegenwoordigd door de Eerste Minister, buiten de zaak gesteld en werden de kosten van de dagvaarding aan de Eerste Minister niet begroot. Het besluit dat in uitvoering van artikel 19 § 4 van de wet van 25 februari 2003 moest worden opgesteld, moest immers in ministerraad overlegd worden. Dat houdt een eigen bevoegdheid en verantwoordelijkheid in van de Eerste Minister. Aldus komt de uitvoering van deze wet zowel toe aan de Minister bevoegd voor Gelijke Kansen als aan de Eerste Minister. De Koning maakt de verordeningen en neemt de besluiten die voor de uitvoering van de wetten nodig zijn, zonder ooit de wetten zelf te mogen schorsen of vrijstelling van hun uitvoering te mogen verlenen (artikel 108 Grondwet). Wanneer een van de bevoegde ministers nadrukkelijk erkent dat het om een dringende materie gaat, dan mag verwacht worden dat met de vereiste dringendheid ook wordt opgetreden. Het niet optreden mag niet leiden tot een de facto schorsen van de uitvoering van de wet. Zolang er geen uitvoeringsbesluit genomen is, is de wettelijke uitvoering van de praktijktest geschorst. Een dergelijke toestand mag in het licht van artikel 108 van de Grondwet niet te lang duren. De Belgische Staat wijst er op dat de wet geen termijn bepaald heeft voor de uitvoering. Ook in de gevallen waarin geen wetsbepaling aan de uitvoerende macht een termijn voorschrijft om een uitvoeringsbesluit te nemen, kan het niet uitvaardigen van een verordening die nodig is om de te wet uit te voeren, een verzuim uitmaken dat een fout is in de zin van de artikelen 1382 en 1383 BW. Bovendien moet een wettelijke opdracht gelezen worden in het licht van artikel 108 van de Grondwet. De opdracht van de wetgever was voldoende duidelijk en behoefde geen verdere interpretatie. In een uitvoeringsbesluit moesten enkel de nadere regels voor de uitvoering van de praktijktest vastgelegd worden. De Belgische Staat kan niet gevolgd worden waar hij aanvoert dat nog zou moeten ged
