Samenvatting
De verzoekende partij brengt geen enkel specifiek argument aan in het licht van artikel 48/4 Vw. en verduidelijkt ook niet de aard van de ernstige schade die zij vreest. De Raad stelt vast dat zij verwijst naar dezelfde feiten als degene waarop zij haar asielaanvraag stoelt. Zij verwart de argumentatie met betrekking tot de subsidiaire bescherming met die diegene die zij ontwikkelt in het kader van de asielaanvraag. De verzoeker heeft uiteengezet dat in Malawi haar handel verschillende keren opzettelijk werd vernield, dat zij gedwongen werd om in een vluchtelingenkamp te verblijven en dat zij vreesde naar Rwanda te zullen worden gerepatrieerd. De bestreden beslissing laat gelden dat de Malawische autoriteiten de vluchtelingen verplicht hebben om in een kamp te verblijven maar dat dit niet gelijkgeschakeld kan worden met vervolging. Volgens de informatie van de verweerder raadt Malawi de vluchtelingen aan om op vrijwillige basis naar Rwanda terug te keren. De vertegenwoordigen van HCR in Malawi bevestigt dat er geen terugkeer wordt afgedwongen. De verzoekende partij stelt dat HCR sinds 2002 gekozen heeft voor een politiek van aanmoediging tot vrijwillige terugkeer en dat er vanaf 2011 een uitzondering voorzien is voor de Rwandese vluchtelingen. Zij stelt ook dat Rwanda met de buurlanden repatriëringakkoorden gesloten heeft die geleid hebben tot een ware jacht op vluchtelingen. Zij verwijst hierbij naar rapporten van Human Rights Watch en een rapport van Amnesty International. De verzoekende partij benadrukt nog eens dat een staat die de vluchtelingenstatus toekent, moet toelaten dat de vluchteling dezelfde rechten geniet als zijn eigen onderdanen. Zij meent dat Malawi dit principe niet respecteert, dat de vluchtelingen verplicht worden in kampen te leven, dat zij geen enkele hulp krijgen om het hen zo te verhinderen te werken. Met betrekking tot het principe van non-refoulement geeft de verzoekende partij geen enkele aanwijzing dat Malawi zijn internationale verplich
