Samenvatting
De kamervoorzitter oordeelt dat het beroep door middel van een louter schriftelijke procedure verworpen kan worden omdat ‘de verwerende partij geen administratief dossier heeft overgelegd, zodat het voor de Raad onmogelijk is gemaakt een wettigheidscontrole op haar beslissing uit te oefenen.’ Door een verzoek tot horen in te dienen, maakt de verwerende partij kenbaar dat zij het niet eens is met de in de beschikking opgenomen grond. Op basis van artikel 39/73, § 3 Vw. wordt een partij geacht in te stemmen wanneer zij niet vraagt gehoord te worden. Het verzoeken om een hoorzitting dient hier alleen om alsnog zijn visie kenbaar te maken. Dit verzoek mag niet beschouwd worden als een nota of als een bijkomende mogelijkheid tot het neerleggen van een administratief dossier. Het is ook niet de bedoeling dat de verwerende partij naar aanleiding van het verzoek de mogelijkheid krijgt om het gebrek aan een nota of de onvolkomenheden van een nota alsnog recht te zetten. Dit kan ook niet via een betoog ter terechtzitting. De verzoekende partij stelt dat zij op 20 januari en op 1 maart regularisatieaanvragen heeft verstuurd waarmee de bestreden beslissing had moeten rekening houden. Van de aanvraag van 1 maart werd een kopie bij het verzoekschrift gevoegd. De aanvraag van 20 april is niet gekend. Uit de bestreden beslissing kan niet afgeleid worden of met deze aanvragen is rekening gehouden en of de bestreden beslissing met deze aanvraag van 20 januari had moeten rekening houden gelet op het zorgvuldigheidsbeginsel. Het is ook niet geweten of de verzoekende partij voldoende elementen over haar gezinsleven aan de verwerende partij heeft kenbaar gemaakt voor het nemen van de beslissing. Ook kan niet worden nagegaan of de administratie uit de inlichtingen waarover zij beweerde te beschikken wel de juiste conclusie heeft getrokken. De administratie stelt deze determinerende informatie niet ter beschikking van de Raad. Daarom maakt ze een wettigheidscontrole onmogelijk.
