Dit is een gearchiveerde versie van een digitale nieuwsbrief. De links worden niet meer bijgewerkt.
Voor up-to-date informatie kan u bladeren en zoeken op vreemdelingenrecht.be.

Het Hof van Justitie oordeelt in arrest nr. C-718/19 van 22 juni 2021, in antwoord op een prejudiciële vraag van het Grondwettelijk Hof in het kader van een vernietigingsberoep tegen de wet van 24 februari 2017 tot wijziging van de Verblijfswet, dat:

• de maximale duur van vasthouding van acht maanden met het oog op verwijdering van Unieburgers en hun familieleden, die identiek is aan de maximale detentietermijn voor derdelanders, strijdig is met het Unierecht;
• preventieve maatregelen die aan Unieburgers en hun familieleden opgelegd kunnen worden om een risico op onderduiken te vermijden tijdens de duur van het bevel om het grondgebied te verlaten toegelaten zijn, voor zover ze niet ongunstiger zijn dan de preventieve maatregelen die opgelegd kunnen worden aan derdelanders;
• DVZ de voorkeur moet geven aan de minst beperkende preventieve maatregel.

In een arrest nr. 72/2021 van 20 mei 2021 bepaalt het Grondwettelijk Hof dat het Openbaar Ministerie (OM) veroordeeld kan worden tot betaling van de kosten, inclusief de rechtsplegingsvergoeding, wanneer de rechtbank het negatief advies van het OM in het kader van een nationaliteitsverklaring ongegrond verklaart.

Het Hof van Justitie oordeelt in arrest nr. C-719/19 van 22 juni 2021 dat een Unieburger ten aanzien van wie een uitwijzingsbevel is genomen, niet voldoet aan dit bevel door zijn enkele fysieke vertrek van het grondgebied van de gastlidstaat. Om na zijn vertrek opnieuw een verblijfsrecht te kunnen verkrijgen in diezelfde lidstaat op grond van de Burgerschapsrichtlijn, moet hij zijn verblijf op dat grondgebied vooreerst daadwerkelijk en effectief hebben beëindigd. Indien hij terugkeert naar de gastlidstaat, mag zijn verblijf namelijk geen voortzetting zijn van zijn eerdere verblijf op dat grondgebied.

In het nieuwsbericht ‘De impact van de COVID-19-pandemie op de rechtspositie van vreemdelingen’ vind je een overzicht van het verloop van de vaccinaties van verzoekers om internationale bescherming, mensen zonder wettig verblijf en seizoenarbeiders. Ook de rol van de populatiemanager voor het bereiken van kwetsbare doelgroepen om de vaccinatiegraad van 70% bij alle delen van de populatie te behalen, komt aan bod.

In zijn arrest nr. 249.488 van 14 januari 2021 vernietigt de Raad van State een arrest van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV) waarin de RvV een beslissing van de Dienst Vreemdelingenzaken tot beëindiging van het verblijfsrecht op grond van ‘ernstige redenen van openbare orde’ bevestigt. De RvV had moeten vaststellen dat die redenen zich beperken tot terrorisme en zeer ernstige criminaliteit in het geval van een gevestigde vreemdeling die vóór de leeftijd van twaalf jaar in België was aangekomen. Door dit na te laten heeft de RvV de interpretatie die het Grondwettelijk Hof heeft gegeven aan artikel 22 Verblijfswet miskend (GwH, arrest nr. 112/2019 van 18 juli 2019).

Het Hof van Beroep van Brussel schept in arrest nr. COR/798/2021 van 26 mei 2021 duidelijkheid over het misdrijf mensensmokkel, omschreven in artikel 77bis Vw. Het Hof van Beroep oordeelt dat het verlenen van onderdak, het uitlenen van een gsm, of toegang geven tot een laptop aan een persoon zonder wettig verblijf of in een precaire verblijfssituatie niet betekent dat de betrokken persoon zich schuldig maakt aan mensensmokkel als dader of medeplichtige.

Zes Schengenlidstaten, waaronder België, stellen in een brief naar de Europese Commissie van 01 juni 2021 vast dat het aantal secundaire migranten met internationale bescherming in Griekenland in hun landen toeneemt. Doordat deze migranten in Griekenland ondermaats behandeld worden, kunnen de Schengenlidstaten waar zij later opnieuw een verzoek om internationale bescherming doen hen niet terugsturen. Volgens de zes Schengenlidstaten ondermijnt dat het Gemeenschappelijk Europees Asielsysteem.

In het arrest L.R. tegen Duitsland (nr. C-8/20) van 20 mei 2021 oordeelt het Hof van Justitie dat een bij een lidstaat ingediend verzoek om internationale bescherming niet kan worden aangemerkt als een ‘volgend verzoek’ indien het verzoek is ingediend nadat aan verzoeker de vluchtelingenstatus en subsidiaire beschermingsstatus werd geweigerd door een derde land. In dit verband wijst het Hof erop dat Noorwegen en IJsland ook beschouwd moeten worden als derde landen, ondanks hun deelname aan het gemeenschappelijk Europees Asielbeleid krachtens de Overeenkomst tussen de Unie, IJsland en Noorwegen, en hun vergelijkbaar asielstelsel.

In arrest 251.246 van 19 maart 2021 vernietigt de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV) een beslissing van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen waarbij het statuut van vluchteling en subsidiaire bescherming geweigerd werd aan een Congolese vrouw die het slachtoffer werd van seksueel misbruik in Spanje. De RvV is van oordeel dat het seksueel misbruik een bijzonder ernstig element uitmaakt waarmee rekening gehouden moet worden bij de beoordeling van de risico’s waaraan zij blootgesteld kan worden bij terugkeer naar Congo. Haar extra kwetsbaarheid omwille van het seksueel misbruik moet bovendien onderzocht worden in het licht van de in Afrika heersende stigmatiserende sociale normen ten aanzien van vrouwen die het slachtoffer werden van seksueel misbruik.

In arrest nr. 249.489 van 22 februari 2021 kent de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV) subsidiaire bescherming toe aan een niet-begeleide minderjarige verzoekster om internationale bescherming uit het district Doshi, provincie Baghlan. De RvV oordeelt dat naast de jonge leeftijd en beperkte scholingsgraad van het meisje, ook de reisroute die zij alleen zal moeten afleggen bij haar terugkeer naar haar herkomstregio in Afghanistan bijdraagt tot de persoonlijke omstandigheden die haar kwetsbaarder maken.