De bilaterale overeenkomst van 18-2-2014 over sociale zekerheid tussen België en Marokko vervangt vanaf 1-6-2022 ...
Als je sociaal verzekerd bent en legaal verblijft in een EER-lidstaat of Zwitserland, kan je soms beroep doen op de publieke ziekteverzekering van het land waar je verzekerd bent, voor medische kosten die je in België maakt.
In de EER en Zwitserland gelden namelijk Europese coördinatieregels hierover (Verordening 883/2004 en Verordening 987/2009). Deze coördinatieregels gelden niet voor zorg bij privé-zorgverstrekkers. Ze gelden alleen voor geneeskundige zorg in het openbare gezondheidszorgstelsel.
Met een aantal andere landen heeft België bilaterale verdragen gesloten over tussenkomsten in medische kosten.
Als gezondheidswerker (OCMW, facturatiedienst, ziekenhuismedewerker, labo, enzovoort) kan je de Hulpkas voor Ziekte en Invaliditeit (HZIV) vragen om na te gaan of iemand een buitenlandse ziekteverzekering heeft.
Het OCMW moet dit navragen in het kader van het sociaal onderzoek voor de betaling van medische kosten en zij de terugbetaling van de POD MI wil garanderen, als de hulpvrager minder dan 1 jaar in België verblijft en onderdaan is van één van deze landen
- EU-land
- Noorwegen, IJsland, Liechtenstein, Zwitserland
- Algerije, Bosnië-Herzegovina, Macedonië, Servië, Tunesië, Turkije. Met die landen sloot België een bilateraal akkoord.
Als de hulpvrager langer dan een jaar in België verblijft, dan gaat de POD MI ervan uit dat hij geen verzekering heeft in het buitenland. Het verblijf in België kan met alle mogelijke rechtsmiddelen worden aangetoond. Bijvoorbeeld met een huurcontract, een bewijs van schoollopen van de kinderen, medische consultaties, of afspraken op het OCMW.
Het OCMW vraagt bij de Hulpkas voor ziekte- en invaliditeitsuitkering (HZIV) na of de hulpvrager een geldige buitenlandse ziekteverzekering heeft. Dat gebeurt met een standaardformulier. Dit zijn de contactgegevens: 02 504 66 44, fax 02 504 66 64, iri.enquete@hziv.fgov.be.
Als het antwoord van de HZIV op zich laat wachten, is dit geen reden om de betaling van de medische kosten, bv. dringende medische hulp, te weigeren.